Sztućce. Duninowa "Lampa"

PIACH. Piotra bARTosa sztućcem i glistą granie

***
piach /a w nim ciało jak rana/ mięsa pełna – to ja/ i krew się miele/ w żarnach żył / i stóp modlitwa szeptana/ jezus maryja
a stopy mdleją / od strachu jak kleszcz/ że weżre się coś
a nóżki takie brzózki /niby białe / ale w mleczu ciemny ścieg / już gra kornik
niosą nie słyszą / i jeszcze harcują jak jelonki / że to niby nic
no to rosnę / i trawa rośnie/ i ziemia jest krągła/ błękit jak kałuża/ w której złoty grosz lśni / ścierany porożem
i rosnę rosnę/ gwiazdy trącam / w skoku przez kałużę/ na drugi brzeg
ale tam też piach / i ściera jak pumeks/ parę skurczów byle bal / i trzeba odchodzić od kości
a potem tylko włosy i paznokcie / te parę życia taktów / i cisza

(nakręcenie wiersza - Piotr bARTos, słowa ze "Sztućców do glist" moje)

statek na hell

Tako i ja.

Autor: strona pvek.blog, niestety nie działa